Wielkopolska to region o zróżnicowanych walorach świata przyrodniczego. Efektem działalności ostatniego zlodowacenia jest urozmaicona rzeźba terenu, widoczna np. na terenie tzw. Szwajcarii Żerkowskiej. Liczne są jeziora np. na Pojezierzu Międzychodzko-Sierakowskim, Pojezierzu Gnieźnieńskim czy Pojezierzu Leszczyńskim. Województwo może pochwalić się znacznymi kompleksami leśnymi – jak Puszcza Notecka czy Puszcza Zielonka oraz rozległymi pradolinami Warty i Noteci. Nierzadko interesujący krajobraz powstawał przy współudziale człowieka, jak miało to miejsce w Dolinie Konińskiej, gdzie rozległe łąki stanowią efekt wieloletniego wykaszania połączonego z wypasem bydła i gęsi. W Dolinie Baryczy obecne są rozległe kompleksy stawów hodowlanych, a w okolicach Turwi krajobraz rolniczy z siecią zadrzewień wykreowany w XIX wieku przez generała Dezyderego Chłapowskiego. Świadectwem działań człowieka w regionie są również wspaniałe zabytki kultury, jak choćby pocysterskie opactwo w Lądzie nad Wartą, czy Ostrów Lednicki – uhonorowane wpisem na prestiżową listę pomników historii.
Z uwagi na powyższe wartości w województwie wielkopolskim powołano 13 parków krajobrazowych. Najstarsze z nich (Pszczewski i Lednicki) powstały w latach 80. ubiegłego wieku. W latach 1991-1998 liczba parków wzrosła do 12. Ostatni – Nadgoplański Park Tysiąclecia, utworzono w 2009 roku. Rozmieszczenie parków krajobrazowych w regionie jest nierównomierne. Większość znajduje się w części środkowej i zachodniej. Cztery z nich: Nadwarciański, Żerkowsko-Czeszewski, Rogaliński i Sierakowski łączy korytarz doliny Warty. Nadgoplański Park Tysiąclecia, Powidzki, Lednicki i PK Puszcza Zielonka spina obszar Pojezierza Gnieźnieńskiego, od południa (w obrębie Równiny Wrzesińskiej) graniczy z nimi PK Promno. Południowozachodnią granicę województwa obudowują trzy parki krajobrazowe o charakterze transgranicznym. Ich ekosystemy przenikając sąsiadujące ze sobą jednostki administracyjne łączą Wielkopolskę z województwem lubuskim (w obrębie Pszczewskiego i Przemęckiego PK) oraz z województwem dolnośląskim (w obrębie PK Dolina Baryczy). Ostatni – PK im. gen. D. Chłapowskiego – położony jest na styku mezoregionu Równiny Kościańskiej i Pojezierza Krzywińskiego. Wyraźnie brak jest parków krajobrazowych we wschodniej i północnej części województwa. Na wschodzie jest to związane z niedostatkiem obszarów o znaczących walorach przyrodniczych. Nieco inna jest sytuacja w części północnej – bardzo wartościowej pod tym względem. Tam jednak, w obrębie dawnego województwa pilskiego, historia aktywności ochroniarskiej nie była tak bogata jak w byłym województwie poznańskim, choć bez wątpienia warto utworzyć nowe parki krajobrazowe chroniące np. ekosystemy doliny Noteci czy Gwdy. Z uwagi na wysokie walory przyrodnicze parków regionu, ich teren w wielu miejscach pokrywa się z zasięgiem innych form ochrony, w tym między innymi 23 rezerwatów, 7 obszarów chronionego krajobrazu oraz 24 obszarów Natura 2000.
Więcej informacji na temat działalności Zespołu Parków w zakresie organizacji turystyki znaleźć można w dziale O nas/Działalność/Organizacja turystyki.